Eens een uitzondering op de vertrouwde 'concert reports' is deze cultuurbabbel met een 'local musician'. Met regelmaat passeert er in 'De Loods', een aanhangsel van de Knoet, een zondagmorgen waarop cultuur van naderbij wordt bekeken. Een gesprek tussen twee personen die cultuur diep in het hart dragen en dat kan gaan over diverse onderwerpen. Een zekerheid is dan ook weer dat de zaal hier in Aarschot volledig gevuld is en achteraf de aanwezigen met een 'goed gevoel' aan het zondagsmaal kunnen beginnen. Niet dat we bij Rootsville vanaf nu iedere 'babbel' gaan meemaken want zoals bekend gebeurt deze op een zondagmorgen, en dat is het tijdstip waarop ik mijn rust hoog in het vaandel draag. Een uitzondering op deze regel is dan weer de 'cultuurbabbel' van zondagmorgen 11 maart. Moderator Ben Jaspaert, de tweede helft van de JJ's in het Loodscafé, heeft er op deze voormiddag een diepzinnig gesprek met de lokale Kris Valvekens AKA de Kirri.

De Kirri is hier kind des huizes hier in Aarschot en omdat ik de carrière al vanaf 'The Moose' ben gaan volgen ben ik ook aanwezig om toe te kijken dat hij hier geen verzinsels uit de mouw gaat schudden maar eerlijk zal toelichten wat er op zijn hart ligt ;-). Mijn eerste ontmoetingen met de 'Kirri' dateren van het bestaan van de enige echte 'juke joint' die deze regio ooit heeft gekend. Een periode ook toen later Anja het voor het zeggen kreeg LOL. Een periode dat soms de 'Duvel' in deze muzikant kwam te kruipen in de vorm van het ons gekende blonde vocht met diezelfde naam. Ooit was er daarvan zelfs een ijzeren steunpilaar getuige van maar helaas zijn dit cowboy verhalen voor het eventuele latere verblijf in een rusthuis, als we dit tegen dan ons nog kunnen veroorloven.

Speciaal voor deze babbel ben ik dan ook in mijn archieven gedoken om alle opgenomen digitaal materiaal van de Kirri, The Moose, The 5'O Clock Shadow Blues Band en Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam samen te zoeken en zo in beschermde bewaring aan moderator Ben te bezorgen. Een periode ook van al meer dan 12 jaar terug en ook toen gaven we onze eigenste bluesmensen voorrang op de buitenlandse 'All Stars'. Een tijd toen ook de blanke Tele in zicht kwam.

De babbel...

Naar aloude gewoonte hier op deze 'babbels' zijn ook nu alle zitjes in 'de Loods' bezet voor deze ietwat andere ontmoeting met de 'Kirri'. Uiteraard gebeurt die 'live' en kan er dus achteraf niet 'geknipt' worden en dus worden er 'backstage' al wel enkele anekdotes die voor enig e controversie zouden kunnen zorgen in de prullenmand gekeild. Naast de 'Jassie' als moderator hebben we nog Dries aan de knoppen want logischer wijze zullen er ook enkele 'liekes' worden gezongen. Dit verslag is een reconstructie van een meer dan 1u30 mintuten durende babbel over Kirri's leven van toen en nu. Een babbel die bijzonder humoristisch verliep. Het verhaal begon allemaal toen de Kirri immigreerde van Leuven naar Rillaar. Een ontwapend moment is wel dat het eerder zeldzaam is dat de Kirri op een zondagmorgen op een podium staat.

Van waar komt de bijnaam de Kirri?

Wel dat is moeilijk te achterhalen maar vast staat dat dit uit de periode komt van de Kirri's aanwezigheid op de lagere school. Een 'nickname' die evolueerde van Valli over Krikke naar Kirri. De evolutie van engel naar bengel gebeurde toen vaststond dat een carrière als 'misdienaar' toch niet voor hem was weggelegd. Zijn eerste 'crossroad' kwam er in 1982 toen de Kirri als 8-jarige de winnares van het Eurovisie Songfestival ging coveren. In analogie met Nonkel Bob was er van die vrolijke vrienden ergens al wat blijven hangen en dus werd meteen ook het ontluikend talent van songwriter een feit.

Kirri's eerste droom was drummer worden maar alvlug was hij ook hiervan bewust dat het allemaal veel lawaai met zich meebracht. Dus op naar de muziekschool! Het obligate eerste jaar 'notenleer' was meteen een harde noot om kraken en het was allemaal mede door leraar Lemmens dat het toch allemaal nog goed kwam. Niet de Lemmens van het befaamde instituut anders moesten we nu de Kirri in één of ander jazz ensemble gaan terugvinden. Ondanks alles belande zijn gitaar toch ergens in een verloren hoekje.

'Like A Rolling Stone' van Bob Dylan was niet alleen in 1965 een monster hit voor de Robert maar in de periode van 1988 ook de aanzet voor de Kirri om zijn eerste podium precense te maken. Podia die in die tijd kwamen te evolueren van een tuinoptreden tot eentje met één pallet, zelfs van een twee palletten podium was toen al sprake en dus the only way was up... Ook een bijzonder korte passage in het leven van Kris Valvekens waren de jeugdkampen. Op bivak zonder gitaar was als adamskostuum tussen de menigte lopen en dus bracht op de 4de dag des heren een zeker Isaac de redding. Zijn eerste groepje noemde hij gewoonweg 'Second Flight' en daarna volgde nog de 'Zippo Band' en 'Blues in Bruges' met Patrick Riguelle. Uit de eerste blues legacy in zijn leven waren er dan AJ & The Moose en later ook de '5 O'Clock Shadow Bluesband'.

Over de vraag hoe hij het ontstaan zag als blues muzikant was de onthulling dat dit de meest voor de hand liggende manier was om destijds als muzikant verder te gaan. Een periode ook dat zijn gitaar voor Kirri een middel was om zich te uiten. Voor Kris Valvekens is het schrijven van nummers altijd een must geweest en dit gebeurde meermaals gewoonweg in de keuken. Het werd ook steeds weer dansen op een dunne koord tussen solo en met band al wou hij zeker en vast geen 'Lonesome Zorro' worden.

Het is uiteraard een verplichting wanneer je een muzikant in de stoel krijgt je deze ook eens muzikaal aan bod kan laten komen. Een verduidelijking kwam er ook dat zijn muzikale voorkeur niet meteen één richting uitgaat. Het schrijven in de Engels taal is louter een gevolg van de eerste Engelse les op school en voor zijn dochters schreef hij zelfs Nederlandstalige nummers als 'Boze Heksen' en 'Cowboys & Indianen Dans'. In het Frans is er ook een nalatenschap maar die beproeving laten we hem niet ondergaan. Het eerste nummer van deze 'babbel' is dan ook in het Nederlands en gaat over zijn leven in Rillaar.

Met deze 'Repetitie in de zaal van 't Joengesschool' ontpopt de Kirri hier zich zelfs als een volleerd kleinkunstenaar en in een blend van diverse dialecten brengt hij hier een zeer gesmaakt en humoristisch getint nummer over enkele vrienden uit Rillaar, maar in het bijzonder over het 'Gemeentehuis' van Yvette en de Witte. Een opname hiervan is zelfs terug te vinden op zijn 'smoelenboek' en met een beetje geluk ook op 'You Tube' ;-) Voor een nummer over den Thesse moet je bij 'Milshake Banana' zijn.

Weg van de blues of niet?

Is meteen ook een vraag waarop de Kirri als een volleerd politicus op antwoord en zo komen we uiteraard ook bij het succesverhaal 'Diamonds on The Rocks'. Dat begon allemaal bij zijn band 'Kirri's Travelin' Kitchen Jam' toen de toetsenist van de band Marc Steenbergen hem vroeg om eens een nummer van Niel Diamond te brengen. Uit diezelfde periode stamt ook 'Kirri's Way back' een groep waar 'covers' hoogtij vierden. Eerst argwaanend en dan toch ook vol liefde werd het werk van Neil Diamond dan toch maar omarmd met het gekende gevolg.

Ondertussen beseft Kirri ook wel dat 'Sweet Caroline' niet eeuwig kan blijven duren en kennen we naast zijn solo project ook nog het uitstekende eerbetoon aan Peter Green met 'Greenwood', en hij zal het misschien niet graag horen maar zo komen we toch terug bij 'song song blue...s'. Uiteraard moet een muzikant ook verder kijken omdat je er ook al wel eens mee aan de kassa wil passeren en dus zal de toekomst het wel uitwijzen.

Het tweede muzikaal interludium van de morgen brengt hij uit het bij Fandango uitgegeven album '1/One'. 'These Days' in akoestiscge versie, gewoonweg knap! Heel wat over tijd was dit een babbel met de rock 'n roll over het wel en wee van Kris 'Kirri' Valvekens en was dit best een onderhoudende zondagvoormiddag. Met dank aan Jassie en Kirri.

Fotografische grasduining in Kirri's hedendaagse muzikale leven

Kirri als fiere papa (2007)